പക്ഷേ

പണ്ടൊരു പൂരപ്പറമ്പിൽ,

മഞ്ഞിന്റെ നീർത്തിയ

മേൽമുണ്ട് പുൽക്കൊടി

കളിക്കുവാനെടുത്തു

പുതച്ചിരുന്നൊരു

പാതിരാനേരത്ത്,

ആനപ്പിണ്ടവും, പൊട്ടി-

ത്തീർന്ന കതിനായുടെ

വെടിമണവും ഇഴയിട്ട്

നെയ്തെടുത്ത വിചിത്ര-

ഗന്ധ പട്ടിന്റെ പളപളപ്പിൽ,

കൂർപ്പിച്ചുവെച്ച കാതിന്റെ

മുനയൊടിയാതെ കാത്തിരി-

ക്കുമ്പോൾ, കെടാമംഗലം*

കഥപറഞ്ഞു തുടങ്ങുന്നു.

കഥയേതെന്നോർമ്മയില്ല

എങ്കിലും കഥക്കിടയിൽ

ഒന്നു നിർത്തി, തറപ്പിച്ച്

പിന്നെയും പാടി പറഞ്ഞുവച്ച

വാക്കെനിക്കോർമ്മയുണ്ട്.

ഏതു വർത്തമാനവും

കാര്യമായിത്തന്നെ

പറഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ

അവക്കിടയിൽ വരുന്നൊരു

നിർത്തലാണ്, സംശയങ്ങളുടെ

നീർത്തലാണ്, ആ വാക്കിതാണ്

"പക്ഷേ".

"പക്ഷേ" എന്ന വാക്കി-

നെന്തൊരു മൂർച്ചയാണെ-

ന്നോർത്തു കൊറിച്ച

കപ്പലണ്ടിക്കൂട്ടത്തിൽ

പേടായതൊന്നു കടിച്ചപ്പോൾ

മറിഞ്ഞു വീണന്നുകിടന്നു

നാവിൽ, അതുവരെ

കെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ

വലിയൊരുത്സവപ്പന്തൽ.

.......

* കാഥികൻ കെടാമംഗലം സദാനന്ദൻ