ജേതാവിന്റെ ചിരി

കണ്ണീര് കടലിരമ്പം തീർത്ത്

കുഴഞ്ഞു വീഴുന്ന വരാന്തകളിലേക്ക്

നിലയില്ലാതെ വീശുന്ന ഒരു-

ചുടു നിശ്വാസമുണ്ട്.

ജീവിതത്തിനും മരണത്തിനുമിടയ്ക്ക്

ശങ്കിച്ച്, പൊങ്ങിയും താണുമങ്ങിനെ..

പകൽമധ്യേ ക്രൂരമായ് തൊലിയുരിഞ്ഞൊ-

ഒരു പെണ്ണുടൽ.

നൈരാശ്യത്തിന്റെ കയറിൽ

കുരുങ്ങിപ്പോയൊരു കഴുത്ത്.

അനാഥമായൊരു ഹെൽമെറ്റിനെക്കാത്ത്

ചിതറിത്തെറിച്ചൊരു തല.

ഭ്രാന്തു പിടിച്ച പ്രണയം

ആസിഡൊഴുക്കിയ ഒരു-

മുഖവും മൂക്കും.

ഓക്സിജൻ തീർന്ന്

എന്റെ കൈയ്യിൽ മുഖം ചേർത്ത് 

തളർന്ന കണ്ണുകൾ ആഴത്തിൽ അടച്ച് 

നീ കിടക്കുമ്പോൾ

കേൾക്കാം,

ശലഭങ്ങളുടെ ചിറകടിയൊച്ച...

കാറ്റിൽ പരക്കും,

വെയിലത്തുണക്കി നീളത്തിൽ കൂട്ടികെട്ടിയ 

വെളുത്ത തൊട്ടിൽ തുണിയുടെ മണം...

മറുകൈയ്യാൽ നിന്റെ നനുത്ത മുടിയിൽ തലോടി

മുതുകിൽ തടവി

തുടയിൽ താളം കൊട്ടുമ്പോൾ

ഏതോ പുരാതന താരാട്ട് കേട്ടെന്ന പോലെ

നിന്റെ വിളർത്ത ഉടൽ ഉറക്കത്...

നിഴലുകൾ തൂക്കിയിട്ട ജാലകത്തിന്ന-

പ്പുറമിപ്പുറം രണ്ടാത്മാക്കൾ.

എരിഞ്ഞുതീരുന്ന പകൽ കുടിച്ച് 

തളർന്നുവീണ ഇരുട്ടിനെ പെറുക്കിയെടുത്ത്

സ്വപ്നത്തിന് കാവൽതീർക്കുന്ന മതിലുകൾ.

ജീവിതമെന്നത് മൃത്യുവിന്റെ

ഭാഷാപഠനകാലമെന്നു കരുതുന്നു!

(അതേ ഭാഷയിൽ പൂർണ്ണജ്ഞാനം

കിട്ടുന്നതാവുമപ്പോൾ മൃത്യു)

മൃത്യുവെ അറിയാൻ മരിച്ചവരുടെ

വിരലുകൾ തൊട്ടാൽ മതിയൊ.

ഒരേ ലിപിയും ഒരേ അർത്ഥവുമുള്ള

രണ്ടു ഭാഷകൾ ഇരുട്ടും മൃത്യുവും.

ഇരുട്ടിൽ മരിക്കുമ്പോൾ വേറൊരു

ഭാഷയിൽ കൂടി ജ്ഞാനം നേടിയെന്നു 

കരുതി കണ്ണുകളടക്കണം. 

നമ്മളെങ്ങിനെ

ഒരേ ഇടത്തിൽ.